Mijn poezen

Na vorige week heel plotseling en totaal onverwacht afscheid te hebben moeten nemen van mijn lieve Sammie, is ze vanmiddag weer thuisgekomen.

Mijn 3 schatten zijn weer samen! 

Wat een nare maanden hebben we wat dat betreft achter de rug.

Het begon met onze Sas, ons oudje dat nog net geen 23 jaar is geworden.

Na een jaar of 2 sukkelen met haar, was de koek toch echt op! 

Moeilijk, maar we hadden er wel vrede mee, ze had tenslotte een mooi leven achter de rug.

Toen begon een maand of 2 later onze Lucky zich vreemd te gedragen.

Altijd een heel pittig poesje geweest en nu moest ze ineens overal mee geholpen worden.

Het eten ging steeds moeilijker en uiteindelijk maar weer naar de dierenarts.

Daar bleek dat ze hoogstwaarschijnlijk een snel groeiende tumor in haar bekkie had. 

Toch nog even geprobeerd met ontstekingsremmers voor het geval het toch om een ontsteking zou gaan.

Maar na een paar dagen bleek het eigenlijk alleen maar slechter te worden en hebben we het besluit genomen om haar niet langer te laten lijden en haar in te laten slapen.

Onze Lucky is 18 jaar geworden.

Ondertussen begon ik het toch wel benauwd te krijgen, want stel je nou toch voor, nog maar één poes over.. Sammie hing heel erg aan Lucky, waar Lucky was was Sammie ook...

Sam bleef akelig dicht in mijn buurt, op mijn schoot, naast mijn hoofdkussen...

Heel duidelijk miste ze de andere poezen.

En toen kwam vorige week mijn nachtmerrie tot leven.

Ik had al een naar gevoel dat het niet lekker met onze Sam ging.

Jon vond dat ik overdreef en besteedde er weinig aandacht aan. 

Tot ze heel verdwaasd ineens rond begon te lopen, overal tegen aan botste...

Vanaf dat moment was het voor mij duidelijk dat het mis was!

En toen begon ze ineens te stuiteren, heel paniekerig, net alsof ze een epilepsie aanval had.

Jon kreeg haar te pakken en toen ze eindelijk rustig werd, waren haar ogen veranderd in een paar zwarte kogels, zo raar....

Ik zei nog, het lijkt wel of ze blind is.

Afijn, alles was weer rustig en na een half uurtje kreeg ze weer hele heftige stuiptrekkingen, nog heftiger dan de eerste keer, dus toen de dierenarts gebeld.

We konden met spoed komen!

Daar aangekomen werd mijn ergste nachtmerrie waarheid!

Sammie bleek een hele hoge bloeddruk te hebben waardoor haar netvlies losgelaten was en ze van het een op het andere moment blind was geworden.

Verder bleek dat ze waarschijnlijk al meerdere tia's had gehad en ze had ernstig nierfalen.

Allemaal kwaaltjes die bij een oudere poes horen, maar wie verwacht nou alles tegelijk?

Dus daar stonden we dan... 

We kregen de keuze, of proberen met medicijnen waarbij we een garantie van nog geen 20% kregen, of in laten slapen.... 

Meisje, we konden niet anders... We wilden je een lijdensweg besparen, maar god wat was die beslissing moeilijk!

Onze Sammie is 17 jaar geworden!

En nu ben je weer thuis!

Er staan nu 3 asblikjes op de kast in plaats van 3 poezen op de bank...

En dat in een tijdbestek van nog geen 4 maanden, hoe heftig kan het zijn! 

Wat een gemis, wat een verdriet!!! 

Lieve schatten, ik mis jullie vreselijk....

Het enige wat ik mooi vind aan dit drama is dat jullie weer met z'n drietjes zijn, 3 generaties voor altijd samen!